Azərbaycanlılar 9 milyon oldu!

Yanvarın 15-i Səhiyyə Nazirliyindən məlumat verilib ki, ekspertlərinin apardığı ilkin hesablamalara görə, Azərbaycanın 9 milyonuncu sakini saat 23:00-dan sonra dünyaya gələcək. Bu xəbərə sevinənlər, “o gün olsun ki, 100 milyon olaq” deyənləri də gördüm, hətta ciddi-ciddi bir-birini təbrik edənlər də vardı. Bəzi saytlarda isə “2050-ci ilə kimi azərbaycanlılar artacaq, ermənilər azalacaq” kimi düşük xəbərlər sevinc içində təqdim edilirdi. Bir anlıq səfalətdən əziyyət çəkən, ancaq uşaqların doğulmasına görə ön sıralarda gedən 3-cü dünya ölkələri fikrimdə canlandı. Millətin düşüncə tərzi mənə çox maraqlıdır, ümumiyyətlə, təbrik anlayışından tutmuş sevindikləri amillərədək. Hər nə isə, anlatmaq istədiyim bu deyil. Fikrinizi bir anlıq sürətlə artmaqda olan azərbaycanlılara yönəltmək, kəmiyyətlə keyfiyyət arasındakı fərqə nəzər yetirmənizi istərdim. Hər yeni qurulan azərbaycanlı ailəsində ilk nəzərə çarpan doğulacaq uşaqdır. Əgər 5 ay sonra ailəli qadının qarnı “şişməzsə”, o zaman qohum-qonşu, valideyinlər, tanışlar və s. kim görsə, “bişey-mişey yoxdur hələ?” və ya “uşaq istəmirsən, uşağınız olmur?” tipli insanlıq üçün səviyyəsiz sayılan suallar verilməyə başlanılır. Hələ Azərbaycan mentalitetində qadının sonsuz olmasından daha faciəvi heç nə yoxdur. Yox, üzr istəyirəm, var, qızın bakirə çıxmaması, amma bu, başqa mövzudur. Azərbaycanlıların daha bir faciəvi xarakteri ondan ibarətdir ki, kişinin sonsuz olmasında heç bir problem yoxdur, amma əgər ki qadın sonsuz olarsa, onu bağışlamaq olmaz, o nəslin üz qarasıdır, onu atası evinə qaytarmaq, daha yararlı bir “uşaqdoğan, paltaryuyan maşın”la əvəz etmək fikri var. Bu səbəbdən də acından günorta duran ailədə belə ən azı 2 uşaq olur. Əminəm ki, bu yazımı oxuyanlar nə demək istədiklərimi anlayırlar, çünki yuxarıda sadaladığım tip insanlar internetdə uzun yazılara tab gətirə bilmirlər, oxumaq həvəsləri olmur, axtardıqları yalnız röyanın, rəqsanənin şəkilləri, dini mahnılar, odnaklassniki və pornolardır. Onlar üçün internet sadaladıqlarımla kifayətlənir, bu səbəbdən də qeyrətli oğullarımız öz sevgililərini kompüter arxasında oturmağa qoymurlar. Rəsmi statistikaya görə 9 milyonun böyük bir hissəsini gənclər təşkil edir, gənclər isə bir millətin, dövlətin gələcəyidir. Bizim gələcəyimizi instituta qız tutmaq üçün qəbul olan oğlanlar, evdə qalmamaq üçün “p.. olsun, amma öz millətimizdən olsun” deyən qızlar, ümumilikdə isə, kitab-dəftərdən uzaqlaşmış, bütün fikirlərini atv-də zaurkimilərin, harun yəhya və ətağa möcüzələri tutmuş bir gənclik təşkil edir. Bir gənc oğlana ki ailə quracağı insanı valideyinləri seçir, onun nə seçim hüququ ola bilər gələcəkdə? Sevdiyi qızla isə ailə qurmamışdan öncə birlikdə olmur, nədir ki, toy günlərinin gecəsi etdiyinə görə birdən fəxr edə bilməz, yengəyə iş qalmaz, oğlan peysər çıxar, nəslin adı batar. Öz bacısını evdən çölə çıxmağa qoymayan, lakin küçədə gedən qıza nalayiq sözlər deyən, siqaret çəkən qız görəndə “külqanıbı nə başına çırpardım”, “bu qızın yiyəsi yoxdur” deyən, papağın hələ də qeyrət olduğunu fikirləşən bir gənclik formalaşıb bizdə. Bizim gəncliyi mənəvi olaraq qocalmış insanlar təşkil edir, çünki heç bir gənclik həvəsləri və maraqları yoxdur. Gənc etirazruhlu olar, ideologiyası və konkret məqsədləri olar. Mən demirəm ki, bizim gəncliyin məqsədi yoxdur, əlbəttə ki, var. Oğlanlarımız tuta bildiyi qədər qızla gəzməyi, axırda halal süd əmmiş birini tapmağı, maşınının, evinin olması, evinin kreditini verərək öz qarnını doldura biləcək bir maaşı olan işinin olması və təbii ki, arvadından əlavə, qıraqda özlərinin dedikləri kimi, “saxladıqları” bir qızları oldusa, bu artıq onlara görə “full” həyat deməkdir. Qızlar isə məktəb vaxtı bacardığı qədər oğlanlarla öpüşən, sonradan ərə getmək vaxtı çatanda hicab bağlayıb, ən azından, dinə-imana gələn bir təbəqədir. Artıq o qədər monoton düşüncə tərzləri var ki, ağızlarını açıb da iki cümlə dedikdə necə bir-birilərinə oxşadıqlarını kənardan baxan hər bir ağlı başında olan insan anlaya bilər. Bir dostumun da dediyi kimi, ən dəhşətlisi ondadır ki, bunların hamısı 21-ci əsrdə baş verir.Bir sözlə, bu ölkədə dünyaya gələn hər yeni bir körpə özündən əvvəlki valideyinlərinə oxşamaqla yanaşı, daha da ağır bir vəziyyətə getməyindənsə, artmamaqları ondan yaxşıdır. Hər hamilə bir azərbaycanlı qadını görəndə dünyaya gələcək potensial bir həşərat haqqında düşünməkdənsə, insanlığa və bəşəriyyətə yararlı bir İNSAN OĞLUNUN doğulacağına ümid etmək istərdim.